ΔΕΛΤΙΟ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ – ΜΑΡΤΙΟΥ 2012 (ΤΟΜΟΣ 57, Τεύχος 1)

ΑΡΘΡΟ 1: ΕΠΙΠΟΛΑΣΜOΣ ΤΟΥ HHV-6 ΣΕ ΠΑΙΔΙA ΚΑΙ ΝEΟΥΣ ΕΝHΛΙΚΕΣ ΣΤΗ ΒOΡΕΙΑ ΕΛΛAΔΑ

Μαρία Εξηντάρη, Γεωργία Γκιούλα, Νικόλαος Δημητριάδης, Μαρία-Ειρήνη Ευστρατιάδου, Σωκράτης Σιδηρόπουλος, Στεφανί Φίλιου, Νικόλαος Μαλισιόβας

Σκοπός: Ο στόχος αυτής της ερευνητικής εργασίας είναι η εκτίμηση του επιπολασμού του ανθρώπειου ερπητοϊού 6 (HHV-6) σε παιδιά και νέους ενήλικες της Βόρειας Ελλάδος μέσω της ανεύρεσης του ποσοστού ειδικής ανοσίας του παιδικού και νεανικού πληθυσμού της περιοχής.

Υλικό και Μέθοδοι: Εξετάστηκαν 156 δείγματα ορού για παρουσία ειδικών IgG αντισωμάτων έναντι του ανθρώπειου ερπητοϊού 6 από άτομα ανοσολογικώς ικανά και ελεύθερα λοιμώξεων. Τα δείγματα συνελέγησαν σε νοσοκομεία της Β. Ελλάδος από άρρενα και θήλεα άτομα ηλικίας 3-25 ετών και χωρίστηκαν σε δύο κύριες ομάδες, Α: 0–10 και Β: 11–25 ετών, καθώς και σε υποομάδες μικρότερου ηλικιακού εύρους. Εφαρμόσθηκε η μέθοδος άμεσου ανοσοφθορισμού με τη χρήση εμπορικού kit (IF-VIDITEST anti-HHV-6-IgG, VIDIA Ltd, Czech Republic) σύμφωνα με τις οδηγίες του κατασκευαστή. Η στατιστική επεξεργασία των αποτελεσμάτων έγινε με το λογισμικό πρόγραμμα SPSS (13.0).

Αποτελέσματα: Συνολικά ελέγχθηκαν 156 δείγματα ορού, από τα οποία βρέθηκαν 77 θετικά (49,4%). Από τα 78 δείγματα της ομάδας Α βρέθηκαν θετικά τα 34 (43,6%) και από τα 78 της Β τα 43 (55,1%). Δεν παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά οροθετικότητας μεταξύ Α και Β ομάδας (p=0,1495), ούτε και κατά τη μελέτη των επιμέρους ηλικιακών υποομάδων (p>0,05 για όλους τους πιθανούς ηλικιακούς συνδυασμούς), ούτε σε σχέση με το φύλο (p=0,1994).

Συμπεράσματα: Φαίνεται ότι περίπου ο μισός πληθυσμός προσβάλλεται από τον HHV-6 ήδη από την πρώτη παιδική ηλικία, ο επιπολασμός δεν αυξάνεται σημαντικά με την πάροδο της ηλικίας, τουλάχιστον μέχρι τα 25 έτη, ενώ άρρενα και θήλεα άτομα προσβάλλονται εξίσου.

ΑΡΘΡΟ 2: ΣΗΠΤΙΚΗ ΑΡΘΡΙΤΙΔΑ ΑΠΟ Streptococcus pneumoniae ΣΕ ΑΝΟΣΟΚΑΤΕΣΤΑΛΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ, ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Γ. Οικονομόπουλος, Α. Μακρή, Γ. Κυριακοπούλου, Χ. Ηλιάδου, Α. Μπουσμπούλα, Τ. Τζανακάκη, Τ. Κρεμαστινού, Α. Βογιατζή.

Η σηπτική αρθρίτιδα στα παιδιά μπορεί να οφείλεται σε λοιμώξεις από διάφορα μικρόβια και ιδιαίτερα εκείνα της κοινότητας. Ο Streptococcus pneumoniae είναι ένα μάλλον ασύνηθες αίτιο λοίμωξης των οστών και των αρθρώσεων στα παιδιά και ενοχοποιείται από 1,2% μέχρι 5,5% για τις περιπτώσεις σηπτικής αρθρίτιδας. Περιγράφεται περίπτωση σηπτικής αρθρίτιδας της πηχεοκαρπικής άρθρωσης από S. pneumoniae σε παιδί με ιστορικό Οξείας Λεμφογενούς Λευχαιμίας (Ο.Λ.Λ.), σε παιδιατρικό Νοσοκομείο της Αττικής.

Στη μελέτη γίνεται ανασκόπηση της διεθνούς βιβλιογραφίας για την επίπτωση της σηπτικής αρθρίτιδας από S. pneumoniae στα παιδιά. Από τα ευρήματα, αναδεικνύεται η ανάγκη για την ταχεία εργαστηριακή προσέγγιση με στόχο την εφαρμογή τουκατάλληλου θεραπευτικού σχήματος για την καλή έκβαση του περιστατικού.

ΑΡΘΡΟ 3: ΑΝΟΣΟΛΟΓΙΚH ΠΡΟΣEΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΛΑΠΛHΣ ΣΚΛHΡΥΝΣΗΣ: ΡOΛΟΣ ΚΑΙ ΣΗΜΑΣIΑ ΤΩΝ ΚΥΤΟΚΙΝΩΝ

Ν.Φραγκούλης

Η πολλαπλή σκλήρυνση είναι η πιο κοινή απομυελινωτική διαταραχή του ανθρώπινου κεντρικού νευρικού συστήματος. Πολύ συχνα καταλήγει μετά από μακρόχρονη πορεία σε βαρειά αναπηρία. Έτσι είναι μιά νόσος με μεγαλο ατομικό, κοινωνικό, ψυχολογικό και οικονομικό κόστος γιά τους ασθενείς και το περιβάλλον τους. Η διάγνωση της νόσου στηρίζεται κυρίως στις κλινικές εκδηλώσεις και στα εργαστηριακά ευρήματα, και ενίοτε παρουσιάζονται προβληματα διαφοροδιάγνωσης με άλλα νευροεκφυλιστικά νοσήματα. Αν και η ακριβής αιτιολογία της νόσου παραμένει αδιευκρινιστη, φαίνεται ότι διαφορετικοί ανοσολογικοί μηχανισμοί ενεργοποιούμενοι πιθανώς από κάποια έκθεση σε μικροοργανισμούς μπορεί να συνδέονται με την παθογένεση της νόσου, και οι κρατούσες θεραπείες στηρίζονται σε ανοσοτροποποιητικές παρεμβάσεις.Οι κυτοκίνες, διαλυτοί μεσολαβητές της ανοσολογικής απάντησης αλλά και ουσίες με ποικίλους άλλους βιολογικούς ρόλους φαίνεται να εμπλέκονται σε πολλά επίπεδα του παθογενετικού μηχανισμού της , αλλά ταυτόχρονα αποτελούν και θεραπευτικό στόχο και μέσο (IFN-β). ΟΙ κυτοκίνες φαίνεται ότι δρούν τόσο άμεσα, προκαλώντας καταστροφή της μυελίνης και απόπτωση των ολιγοδενδροκυττάρων (κεντρικά γεγονότα στην παθολογία της πολλαπλής σκλήρυνσης), όσο κι έμμεσα, συντονίζοντας την λειτουργία των κυττάρων της ανοσολογικής απάντησης, αλλά και και ανοσοδραστικών μορίων όπως o αποπτωτικός δείκτης CD95, oι μεταλλοπρωτεϊνάσες και τα μόρια προσκόλλησης που συμμετέχουν στην εκδήλωση της νόσου. Από την άλλη μεριά η ανοσοτροποποιητική δράση της ιντερφερόνης-β, μιάς κυτοκίνης, δείχνει να επηρεάζει ευνοϊκά την ανοσολογική δυσλειτουργία και να οδηγεί σε κλινική βελτίωση, αλλά και γενικά σε μιά εξισορρόπηση της κατάστασης τόσο των κυτοκινών, όσο και των ανοσοδραστικών μορίων.Τα μέχρι τώρα δεδομένα πού συνοψίζονται σε αυτή την μελέτη αναδυκνείουν έναν ρόλο-κλειδί των κυτοκινών στην πολλαπλή σκλήρυνση, και θέτουν μιά βάση περαιτέρω μελέτης του ακριβούς τρόπου εμπλοκής τους στην νόσο, και της σημασίας που μπορεί να έχει αυτή η γνώση για την αποτελεσματικότερη διαχείρισή της.